Küçük dünyalar minik yürekler  Süper hayaller  tertemiz  duygular.

Evet.Sözünü ettiğim  çocuklar, çocuklarımız, yaşam sevincimiz,

üzerine titrediklerimiz…Kimi  kreşte, kimi evde, kimi bakıcıda,

kimi  yeni  kalem tutmaya başlamış, Kimi Anaokulu’nda, Kimi  de İlköğretim Okulu’nda ….Her nerede ve nasıl olursa olsun sevgiye, şefkate, ilgiye, iltifata gereksinimleri var.Onlar boyca ya da yaşça

küçük, onlar belki güçsüz, belki de yaramaz…UNUTMAYALIM……!

Ama her birinin bir birey, bir insan, bir kişilik olduğunu unutmadan onlara  sanki yetişkin bir insan gibi saygılı davranarak  kişiliklerinin gelişmesine yardımcı olmamız gerektiğini unutmayalım.Onları sevmezsek, onların da saygıya değer olduğunu bilmezsek, ya da ihtiyaçlarını görmezden gelirsek  kendilerini  boşlukta hissetmezlermi? 

Çocukluğumuzda yaşadığımız o boşlukların hayat boyu hep içimizde burukluk bıraktığını unutmayalım.Çocuklarımızla sanki  büyük bir

insan gibi arkadaşlıklar kurmalıyız.  Onların da duyguları olduğunu, sevebileceği  davranışlarımız olduğu gibi sevmedikleri hatta içlerinde yer edebilecek, ömür boyu nefretle hatırlayacakları yanlış davranışlarımızın da olabileceğini asla unutmayalım.ENGELLİLER  DE  TOPLUMUMUZUN ÖNEMLİ BİR PARÇASILÜTFEN ENGELLİLERE ENGEL OLMAYALIMBu başlığı neden mi kullandım?Toplumumuzda yaklaşık  7 ila 10 milyon kişi arasında engelli vatandaşımız var.4 milyon eğitime muhtaç engellimiz var.Neredeyse onda bir.Gerçekten yüksek bir oran değil mi?Ha bu kadar insanın hepsi günlük ihtiyaçlarını ya da geçimlerini sağlayamayan kişiler değil tabii.Örneğin topallık, hafif

iştme kaybı, hafif ve orta dereceli körlük, hafif düzeyde zihinsel engel vs. bu kişiler toplumumuzun çalışabilen büyük bir parçası elbette(sonradan sakat ve engelli konumuna düşenlerimiz de bunlara dahil).Bir de engeli olduğu ailece bilindiği halde engellenenlerimiz var.Nasıl mı?Zamanında engeli gizlenerek. Toplumdan engelli çocuğunun olduğunu saklayarak.  Engelli çocuğundan utanarak…Yaradılış gereği vücudunda ya da beyninde farklılığı bulunan çocuklarımızı neden ve de kimden gizleyelim?Bu utanılacak bir durum değil, paylaşılacak ve yardım alınacak bir durum değil midir?Onların da bu toplumun bir bireyi, bir parçası olduğunu unutmayalım.Elbette  zamanında teşhis ve tedavi olan çocuklarımızın daha iyi konumda olduğunu biliyoruz. Günümüz bilimindeki gelişmelerden ve olanaklarından yararlanmalı, o çocuklarımızı topluma kazandırmalı, kendine yeterli bireyler olarak yetiştirmeliyiz.Bunun için şükrolsun diyorum. Artık ülkemizin doktoru, fizyoterapisti, öğretmeni, yetişmiş elemanı var. Eğitim verebilecek Rehabilitasyon Merkezleri, durumlarını tespit edecek Rehabilitasyon Merkezleri var.Bu olanaklardan yeterince yararlanmalı, engellilerimizi ve bilhassa engelli çocuklarımızı bu olanaklardan mahrum etmemeliyiz. Evde bakımsa evde bakım, hastanede bakımsa hastanede bakım, eğitim gerekiyorsa eğitim,

yardım gerekiyorsa yardım….UNUTMAYALIMOnlar bugün engelli ENGELLİLERE ENGEL OLMAYALIMHepimiz engelli adayıyız, engeliye engelli gibi davranalım, acımadan ama saygı duyarak yaklaşalım.Sevelim, sayalım.UNUTMAYALIMOnlar bugün engelli, onlara engel olarak kendi önümüze engel çıkarmayalım. Engelleri çözerek engellilerimizi kucaklayalım.*Geleceğin daha iyi olacağına inanacak kadar ÜMİT,* Doğru bildiklerin için mücadele edebilecek kadar CESARET,* Topluma, ailene, İslam’a faydalı olabilecek kadar SAĞLIK,* İhtiyaçlarına yetebilecek, zekâtını verebilecek kadar PARA,*Başkalarının daima iyi yönlerini görebilecek GÖZ,* Çevrenizdeki insanlara yardım eli uzatacak kadar CÖMERT,* İnsanlardan karşılık beklemeden yapabileceğin İYİLİK,*Hayatın zorluklarına karşı hayatı ve insanları kuşatacak SEVGİ,* Yastık kadar yumuşak ve rahat bir VİCDAN,* Dili, belini, kalbini, keseni ve gözünü haramdan saklayabilecek İRADE,*Günahlarını, noksanlarını itiraf edebilecek kadar FAZİLET,*

En kötü halinde bile Allah’ dan razı olabilecek kadar ŞÜKÜR varsa,KORKMA ! 

Saygılarımla.

Mustafa ARSLAN-Eğitimci